Wyjaśnienia./ Znaleźć miłość. Część 1 i 2. - opowiadanie Justy.

Hej!

Na wstępie chciałabym Wam złożyć pewne wyjaśnienia odnośnie tego, co się wczoraj zadziało na blogu..
Jak zapewne większość z Was zauważyła, zniknęły wszystkie zdjęcia, zarówno te ze strony głównej, jak i te z poszczególnych postów..
Wszystko to jest wynikiem błędu, jaki popełniła przez przypadek, jedna z bliskich mi osób, usuwając przy tym wszystkie fotografie zamieszczone na tym blogu.. Trzy miesiące mojej pracy legły w gruzach w jedną minutę.. Nawet nie jestem w stanie opisać tego, co czułam, jak to zobaczyłam..
Postaram się w wakacje uzupełnić wszystko od początku, ale wątpię, że uda mi się przywrócić całość do stanu poprzedniego, ponieważ mogę już nie posiadać niektórych zdjęć, albo ich źródeł.. W każdym razie zrobię wszystko, aby blog jak najbardziej przypominał stara wersję. Jeśli potrzebujecie jakieś fotografie bądź artykuły, których nie zdążyliście sobie zapisać, to piszcie na e - maila, a postaram się je odszukać na komputerze i Wam przesłać, ponieważ jednak trochę to potrwa, zanim uzupełnię poszczególne posty..
Przepraszam Was za tą całą sytuację, ale wynikła ona z przyczyn niezależnych ode mnie..

Teraz chciałabym Wam złożyć najserdeczniejsze życzenia z okazji Dnia Dziecka, bo myślę, że każdy z nas ma gdzieś w głębi duszy cząstkę takiego malucha, który jest beztroski, uśmiechnięty i nie ma żadnych kłopotów i trosk. Aby Wam uśmiech nie znikał z twarzy i abyście się potrafili do wszystkiego zdystansować i chociaż przez chwilę poczuć właśnie jak dzieci!

Ja dostałam dziś z tej okazji soundtrack z "Lekarzy" i przesłuchałam go już dwa razy. ^^
Oczywiście wszystko podczas wypełniania sterty papierów, od których mnie wszystko boli i strasznie mnie połamało. Chyba potrzebuję Jivana, żeby mi nastawił to i owo. ^^

To chyba tyle odnośnie spraw organizacyjnych, a teraz zapraszam na pierwsze części opowiadania debiutującej na moim blogu Justy - jj89!

Miłego czytania! :)

Znaleźć miłość cz.1

Toruń, środek wiosny. Kilka tygodni temu właśnie sprowadziła się tutaj zostawiając za sobą życie w Warszawie. Potrzebowała odmiany, czuła, że nadszedł taki moment w jej życiu, aby robić to, czego naprawdę chce i co daje jej prawdziwe szczęście i satysfakcję. Jej siostra już od dawna wiodła tutaj szczęśliwe życie i spełniała się w tutejszym szpitalu jako anestezjolog. W końcu i ona zapragnęła tutaj pracować, podobał jej się ten szpital, miała okazję parę razy asystować przy operacjach w Toruniu. Mieszkała razem z siostrą i ojcem, który cieszył się, że wreszcie ma je obie na oku. Mimo, że obie były już dorosłe, lubił i wolał mieć je blisko.

Tego dnia Alicja miała zacząć pracę w Toruńskim szpitalu. Kiedy tylko się tutaj sprowadziła od razu poszła na rozmowę z dyrektorką szpitala, która z chęcią przyjęła ją i dała jej czas na urządzenie się. Ala starała się jak najszybciej wszystko pozałatwiać. W końcu nadszedł ten dzień. Punktualnie o ósmej rano stawiła się w gabinecie Elżbiety Bosak.

-Gotowa ?

-Gotowa, nie mogę się doczekać.

Była bardzo podekscytowana. Podążała wolnym krokiem za panią dyrektor, włosy związane w kucyk, prawie niewidoczny makijaż. Weszły obie do pokoju lekarskiego, gdzie Leon - jej ojciec, już na nie czekał razem z resztą lekarzy.

-Moi drodzy, to jest właśnie niespodzianka, o której wam wspominałem. - powiedział z dumą i radością w głosie.

-Tak jest, zgadza się, tak jak ordynator Jasiński zdążył wam powiedzieć mamy dla was niespodziankę, z ogromną radością przedstawiam wam nową panią doktor - Alicję Szymańską. Maks, wprowadź panią doktor i pokaż jej szpital.

Alicja, kiedy skończyła się wszystkim przedstawiać i ze wszystkimi witać została sama z Maksem w pokoju lekarskim. Czuła się niezręcznie, nie wiedziała, gdzie ma podziać wzrok, więc spojrzała na plakietkę na jego fartuchu - Maks Keller.

„No to przynajmniej wiem jak ma na nazwisko”- pomyślała.

-To co, to w takim razie zapraszam, pokażę ci szpital. - odparł z uśmiechem i bardzo bezpośrednio. Ruszył przed siebie, nie przejmując się kompletnie niczym.

Alicja była zszokowana, pierwszy raz spotkała się z czymś takim ale pomyślała, że może tylko tak mu się wyrwało. Jednak kiedy oprowadzał ją po szpitalu już drugą godzinę miała go serdecznie dość. Nie dawał jej dojść do słowa, ciągle się uśmiechał, jego gesty były niczym nieskrępowane. Już go nawet nie słuchała, tylko ciągle myślała o tym, jak się wywinąć z jego towarzystwa.

Znaleźć miłość część 2

Okazja do tego nadarzyła się, kiedy Kellerowi zadzwoniła komórka, dość długo rozmawiał i kiedy tylko się odwrócił, Szymańska najpierw powoli, a potem bardzo szybko wbiegła po schodach na górę i odnalazła swoją siostrę Beatę, która akurat wychodziła z bloku operacyjnego. Jasińska spojrzała na Alicję i zaczęła się zastanawiać, która ma gorszy dzień.

-Cześć siostra, a co ty tu robisz ?

Alicja opadła na krzesło przed salą, rzucając na podłogę torebkę.

-Uciekłam.

-Uciekłaś ? Ale skąd ?

-Maks, Maks, Keller tak ? Miał mi pokazać szpital, dwie godziny mnie oprowadzał, ale nie mogłam się odezwać, nie było w ogóle takiej możliwości, gadał i gadał.

Beata zaczęła się śmiać.

-Cały Maks, nasz szpitalny podrywacz, przewodnik, uważaj, bo skoro „zarzucił” na ciebie sidła to nie odpuści. - Nie mogła ukryć rozbawienia.

-A co ciebie tak śmieszy ? Ja tu nie przyjechałam na randkę, tylko do pracy, a widzę, że z nim nie będzie łatwo. - Ala była zdenerwowana sytuacją.

-Ale co cię tak denerwuje ? Może w końcu ułożysz sobie życie, kto wie, może akurat z nim ? Nie jest taki najgorszy. Poza tym, poznasz go bliżej w trakcie pracy.

-Nie doczekanie jego. - prychnęła.

- Przykro mi, ale za 20 minut razem operujecie.

-Co?! - dziewczyna wytrzeszczyła oczy na siostrę.

-Udanej operacji. - Beata oddaliła się, cały czas się śmiejąc.

Alicja nie miała wyjścia. Poszła się przebrać i przygotować do operacji. Miała jednak nadzieję, że może Maks nie pojawi się, jednak to była złudna nadzieja. Dziesięć minut przed operacją wszedł i zaczął myć ręce. Nie krył zadowolenia, ale Szymańska cieszyła się, że nie poruszył tematu jej ucieczki podczas pokazywania jej szpitala. Operacja trwała kilka godzin, ku zdziwieniu pani doktor, Maks nie odezwał się ani słowem, od czasu do czasu tylko na nią zerkał i się uśmiechał. Po skończonej operacji Alicja jak najszybciej opuściła salę i czym prędzej chciała znaleźć miejsce gdzie Keller jej nie znajdzie. Bufet odpadał, wystawiłaby mu się tam jak na tacy. Nie miała wyjścia, co chwila przemieszczała się z miejsca na miejsce. W końcu miała dość i znalazła się w pokoju lekarskim, żeby odpocząć. Ale nic z tego - ledwo przekroczyła próg, Maks już tam na nią czekał.

„O nie, tylko nie to”- pomyślała w duchu.

-No witam uciekinierkę. - zaśmiał się patrząc na nią.

-Zwiałaś mi sprzed nosa, a po operacji nie mogłem cię znaleźć.

-Byłam zajęta. – odpowiedziała, ale wiedziała że to kiepska wymówka.

-Przepraszam, ale właśnie skończyłam na dziś i wracam do domu.

Bez pożegnania wyszła, przebrała się i odjechała w stronę domu.