Szukając wybaczenia.. - część I.

Witam po raz kolejny!

Wrzucam pierwszą część opowiadania. Jest bardzo krótka i nie ma tu jeszcze żadnej akcji, bo to wstęp, który ma Was na nowo wprowadzić w całą sytuację, która obecnie ma miejsce w serialu. Kolejna część jutro. :)

            Alicja nie mogła przez całą noc zasnąć, zastanawiając się czy dobrze zrobiła zgadzając się na wyjazd  do Houston na staż. Przekonywała siebie, że to będzie najlepsze wyjście, chociaż sama kompletnie w to nie wierzyła. Cały czas miała przed oczami Maksa, który odchodzi ze łzami w oczach z pokoju lekarskiego, zostawiając ja samą. Nie sądziła, że spotkanie z nim będzie dla niej taki trudne. Zadali sobie nawzajem dużo bólu, padło zbyt wiele słów, jednak ich uczucia nie wygasły. Alicja zrobiła wszystko, aby uratować ukochanego. Kiedy dowiedziała się o porwaniu, coś w niej pękło. Przestała udawać, że osoba Maksa jej nie dotyczy, że to już przeszłość. W końcu odważyła się pokazać swoje uczucia. Zapomniała wtedy o sytuacji z ojcem, o wyjeździe bez pożegnania. Liczyło się tylko to, aby cały i zdrowy wrócił do kraju. Zrobiła wszystko, co było w jej mocy, aby mu pomóc. W dzień walczyła o zdobycie jakiś informacji na jego temat i uzyskanie funduszy na jego wykupienie, a kiedy przychodził wieczór, pozwalała sobie na łzy i chwile słabości, które pozwalały jej na wyrzucenie z siebie wszystkich negatywnych emocji nagromadzonych w ciągu dnia. Ciągle wyobrażała sobie najgorsze, że nigdy go już nie zobaczy. Myślała o tym, ile rzeczy mu chciała jeszcze powiedzieć. Od chwili wyjazdu, czekała na niego każdego dnia, wyobrażając sobie ich pierwsze spotkanie. Kiedy dowiedziała się o Oldze, nie wiedziała co ma o tym myśleć. Jednego była pewna, kochała go z każdym dniem coraz bardziej i liczyło się dla niej tylko to, aby przeżył, nawet jeśli nie dla niej.

            Teraz, kiedy leżała w łóżku, cały czas przesuwały się jej przed oczami wydarzenia dzisiejszego dnia. Cały czas miała przed oczami jego twarz, jego nieobecne spojrzenie. Widziała, że się zmienił i nawet nie chciała wyobrażać sobie tego, co musiał tam przejść. Podczas ich rozmowy, jedna jej część z całych sił pragnęła mu wybaczyć, zaś druga cały czas przypominała słowa Ordy, że teraz nie mieszka sam. Nie miała pojęcia, że chodziło mu o jego matkę. Jedyne, co przyszło jej do głowy to postać Olgi, czuwającej przy boku Maksa. Była pewna, że w tych okropnie ciężkich warunkach, w których się znaleźli, musiała połączyć ich silna więź. Nie rozumiała tylko, po co powiedział, że ma nadzieję, że mu kiedyś wybaczy, skoro teraz miał przy sobie inną kobietę. Kiedy po raz setny tego wieczoru przeanalizowała tą całą sytuację, doszła po raz kolejny do wniosku, że podjęła dobrą decyzję zgadzając się na staż. Przerażała ją tylko wizja tego, że wyjedzie aż na pół roku.