Leon dowiaduje się prawdy.

Witam wszystkich czytelników!

Kochani!

Bardzo dziękuję za odwiedzanie mojego bloga. Stuknęło mi 10 000 wejść i powiem szczerze, że bardzo mnie to zaskoczyło. Oczywiście pozytywnie. Nigdy nie miałam bloga, ani własnej strony internetowej i nie sądziłam, że jego prowadzenie może dawać tak wielką satysfakcję. Każde wejście, każda Wasza wizyta daje niesamowity zastrzyk pozytywnej energii, aby robić to dalej. Gdybym tylko miała więcej czasu to najchętniej bym go nie opuszczała, tylko przygotowywała dla Was posty. Naprawdę cieszę się, że są osoby, które chcą tu zaglądać i czytać to, co się pojawia.

Pozdrawiam wszystkich!

Jak wrażenia po wczorajszym odcinku?

Poniżej kolejny fragment opowiadania i kto wie, może jeszcze dziś pojawi się następny. :)

Maks siedział przy Ali całymi dniami, nie odstępując jej nawet na krok. Szpital stał się jego drugim domem. Tu się kąpał i nocował. Alicję przewieziono na zwykłą salę. Byli w komfortowej sytuacji, że była to jedynka i Maks mógł bez żadnych problemów siedzieć przy ukochanej dzień i noc. Chciał być jak najbliżej, pragnął, aby czuła przez ten trudny czas jego obecność. Nie mógł pozwolić na to, aby się czuła samotna. Był pewien, że Ala go słyszy, że po przebudzeniu będzie pamiętała to wszystko, co jej powiedział, a powiedział jej bardzo wiele. Siedział przy niej i trzymając ją za rękę, godzinami opowiadał o swoim dzieciństwie, rodzicach, studenckim życiu, pierwszych dniach pobytu w Copernicusie, przyjaźni z Jivanem oraz wszystkich swoich odczuciach, które pojawiły się, kiedy ją poznał. Może to, że spała i nie patrzyła mu w oczy, jakoś go otworzyło. Bez krępacji, mówił jej o wszystkim. Otworzył się, jak jeszcze nigdy przed nikim. Co więcej, chciał, żeby ona to słyszała i pamiętała, kiedy się obudzi. Był pewien, że z tą kobietą chce przejść przez życie, że może jej powiedzieć absolutnie wszystko. Jeszcze nigdy nie czuł się tak jak w tej chwili. Jeszcze nigdy nie był tak zakochany. Czasami aż sam się bał swoich uczuć. 

Często też odtwarzał nagranie z ich wspólnego skoku ze spadochronem, wtedy uśmiech samoistnie pojawiał się na jego twarzy i upewniał się coraz bardziej w tym, że wszystko będzie dobrze i wkrótce porozmawia ze swoją ukochaną.

Stan Alicji poprawił się na tyle, że dwa dni temu podjęto decyzję o zaprzestaniu podawania leków, wprowadzających ją w stan śpiączki farmakologicznej, więc lada chwila mogła się obudzić..

Właśnie skończył opowiadać Ali o tym, jak ojciec uczył go jeździć na rowerze, kiedy podniósł wzrok na stojącą przy jej łóżku szafkę. Dostrzegł tam książkę, którą podarował Ali przed operacją. Spontanicznie, bez zastanowienia wziął ją w dłonie, otworzył na pierwszym rozdziale i zaczął czytać..

W tym samym czasie Elżbieta przyszła odwiedzić Leona w sali obok.

Ela: Cześć chłopaku!

Leoś: No hej.

Ela: Jak się czujesz?

Leoś: Nie widać, fantastycznie. Powoli zaczynam wstawać i właśnie się wybieram odwiedzić Alicję.

Ela: Zwariowałeś! Nie możesz się jeszcze stąd ruszać!

Leoś: Nie truj d... też jestem lekarzem i wiem, co mi wolno, a co nie. Poza tym czuję się naprawdę dobrze.

Ela doskonale wiedziała, że Leon nie zna jeszcze prawdy o Alicji i chciała go za wszelką cenę powstrzymać przed wyjściem z sali i wizytą u niej. Czuła, że Leon będzie miał do nich wszystkich ogromny żal, że ukrywali przed nim prawdę przez tyle czasu.

Ela: To może po prostu do niej zadzwoń.

Leoś: Dzwoniłem milion razy i nie odbiera.

Ela: Jakby ci to powiedzieć, bo ona teraz jest zajęta..

Leoś: Co może być aż tak absorbującego, że nie odbiera telefonu od własnego ojca?

Ela: Na przykład miłość.

Ela odwróciła głowę, a Leoś spojrzał na nią podejrzliwie.

Leon: Ty coś wiesz..

Ela: No dobra i tak się dowiesz.. Twoja córeczka i Maks.. szykuj się na ślub.

Leon: No coś Ty.. aż tak? I ja nic o tym nie wiem? Teraz to już na pewno muszę się tam wybrać i zbadać całą sytuację.

Ela: Leoś daj spokój, niech pobędą sami.

Leon: Jeszcze zdążą. Ja muszę sprawdzić, jak się czuje moja córka.

Leon zaczął się podnosić, gdy spostrzegł zaniepokojoną minę Eli.

Leon: Co jest?

Leon spojrzał na nią dość wymownie: Ela?

Wtedy Elżbieta poczuła, że nadszedł najwyższy czas, aby powiedzieć Leonowi prawdę. Jego stan się ustabilizował, wyniki poprawiały się z godziny na godzinę. Poza tym wiedziała, że nie uda jej się go powstrzymać, przed pójściem do córki, a jednak lepiej, aby był przygotowany na to, co zobaczy.

Ela: Nie wiem jak ci to powiedzieć.

Leon aż usiadł na łóżku. Po sposobie mówienia Eli doszło do niego, że coś jest nie tak. Znali się tyle lat i wiedział, że Ela zawsze prosto z mostu mówiła mu o wszystkim, a teraz zbladła i nie chciała spojrzeć mu w oczy.

Leon: Ela.. proszę cię..

Ela: Alicja..

Leon: Co z Alicją? Przecież mówiliście, że wszystko jest w porządku!

Ela: Żyje.. ale..

Elżbieta opowiedziała Leonowi wszystko. Było jej strasznie źle, że przez tyle czasu okłamywała przyjaciela, ale wiedziała, że to było dla jego dobra. Leon bez słowa wyszedł z sali. Ona już nawet nie próbowała go powstrzymywać..