Relacja z Torunia - dzień pierwszy.

Cześć!

Obiecałam, że dziś pojawi się relacja z pierwszego dnia pobytu w Toruniu, więc oto ona. Napisana jest w nieco innej formie, więc nie wiem jak będzie się ją czytało. Jeśli taka forma Wam nie odpowiada to dajcie znać, to ją zmienię. ;) Jeśli coś pokręciłam, to dziewczyny pewnie sprostują. xd Minęło już sporo czasu, więc ciężko odtworzyć wszystko ze szczegółami..

Miłego czytania!


Toruń - dzień pierwszy.

8 lipca 2013..

16:00

Wróciłam z pracy. Trzeba się brać za pakowanie. Nienawidzę tego. Boże, jak ja tego nienawidzę! Niedbale wyrzucam z szafy wszystkie rzeczy po kolei. Selekcja tego, co potrzebne i zbędne kończy się na tym, że pcham do walizki wszystko. Ugniatam na siłę uprasowane przed chwilą ubrania. Nie ma szans. Muszę z czegoś zrezygnować. Ponownie wyrzucam wszystko na środek pokoju i zaczynam od nowa. Przebieram każdą rzecz po kolei, aby na koniec spostrzec, że odłożyłam tylko trzy sztuki odzieży. To nie ma sensu. Straciłam kilka godzin, a efektów nie ma żadnych. Zostawiam pakowanie. Przecież mam do zrobienia coś ważniejszego. Album. W sumie to uważam, że jego wykonanie także mija się z celem, ale ze względu na wszystkich, którzy wysyłali materiały muszę doprowadzić sprawę do końca. Wysypuję na biurko zebrane materiały. Od czego zacząć? Jak to ma w ogóle wyglądać? To chyba nie jest dobry dzień na ogarnianie czegokolwiek..

20:00

Świetnie. Minęła godzina, a ja nawet nie ruszyłam z miejsca. To było do przewidzenia. Kiedy zaczęłam oglądać zdjęcia z serialu to przepadłam. Zresztą to nic nowego. Zawsze pochłania mnie to całkowicie. Juliett ogarnij się, bo czasu coraz mniej! Masz tyle do zrobienia! – usiłuję zmotywować samą siebie. Ciężko mi dziś to wszystko przychodzi..

Dobra! Koniec rozczulania się nad zdjęciami! Biorę się za robotę. Samo się przecież nie zrobi. Już późno. Nie ma czasu się zastanawiać nad wyglądem poszczególnych stron. Odkładam na bok swój perfekcjonizm. Wybieram kilka zdjęć i jakiś tekst. Rozplanowuję na kartce. Nie mam kiedy mierzyć linijką wszystkiego tak, aby było równo. Żałuję, że nie zabrałam się za to wcześniej, ale nie miałam kiedy. Przyklejam elementy. Pierwsza strona gotowa. Nie jestem zadowolona z efektu. Trudno. Pierwsze koty za płoty. Następna.

22:00

Kilka stron już za mną. Idzie mi opornie. Głowę zaprzątają myśli. Utrudniają pracę. Nie pozwalają się skupić. Co się zdarzy jutro? Jak będzie wyglądało pierwsze spotkanie z dziewczynami? Czy przypadniemy sobie do gustu? Po co mi to było? Wyjeżdżam z całkiem obcymi osobami. Co będzie, jeśli się nie dogadamy? Czy żałuję? Nie. Czy się boję? Chyba tylko tego, jak ułożą się relacje między nami. Tylko tyle, albo aż tyle.. Nie mogę się dziś pozbierać. Sama nie wiem czemu. Milion myśli pędem przemieszcza się po głowie. Jestem w totalnej rozsypce ze wszystkim. ‘Burdel w mej głowie, jak w damskiej torebce’. Stop! Koniec! Wracam do pracy.

9 lipca 2013..

2:30

Album skończony. Zbieram do kupy wszystkie kartki. Przeglądam. Dupy nie urywa. Trudno. Miałam za mało czasu – usprawiedliwiam samą siebie. Nic już nie zmienię. Odkładam go w widocznym miejscu. Nie mogę go zapomnieć. Chociaż w sumie.. przecież to i tak na nic. Nie wierzę, że go wręczymy komukolwiek. Nieważne. Trzeba go zabrać.

3:30

Kładę się spać. Ustawiam budzik na 6:30. Muszę dokończyć pakowanie. Zostało mi tak mało snu. Znów myśli nie dają spokoju. Jak to będzie jutro? Śpij! Czy będziemy się w stanie porozumieć? Obce sobie osoby, w różnym wieku, o różnych poglądach i innym podejściu do życia. Jedyne co nas łączy to serial. Czy to wystarczy? Śpij! A jeśli nie wystarczy? Co wtedy? Wrócę? Śpij! Może jednak będzie dobrze? Drrrrrrr. Budzik. No to sobie nie pospałam. Dlaczego wcale mnie to nie dziwi?

9:00

Zanoszę walizkę do samochodu. Dopiero teraz dopadł mnie prawdziwy stres. Ruszam w drogę. Pierwszy punkt wycieczki – odebranie Justy z Dworca Zachodniego. Chyba zaczynam się bać. Czego? Już sama nie wiem. Z jednej strony nie mogę się doczekać, a z drugiej..

Bądź dobrej myśli! Bądź dobrej myśli! – powtarzam sobie w duchu. Upewniam się w tym, że nie jestem optymistką. Nie przekonuję siebie samej. Po głowie krążą czarne myśli. Włączam muzykę z ‘Lekarzy’. Uspokajam się trochę.

9:45

Wysiadam z samochodu. Niepewnym krokiem wchodzę na dworzec. Powtarzam sobie w myślach numer peronu, na którym ma czekać Justa. Próbuję przywołać sobie Jej wygląd ze zdjęcia. Wchodzę po schodach. Serce wali jak oszalałe. Poznaję Ją. Zbliżam się. Przedstawiam. Razem ruszamy do samochodu. Na szczęście rozmowa się klei. W zasadzie to gadamy bez przerwy. Teraz zaczynam wierzyć w to, że będzie dobrze. Przed nami kolejny punkt – Metro Młociny. Tam spotykamy się z Emiką. O Nią nie muszę się martwić. Miałyśmy okazję poznać się wcześniej. Uspokajam się. Ruszamy.

11:00

Siedzimy we trzy, czekając na busa, który ma być za godzinę. Zapoznałam Emikę z Justą. Na razie wszystko po mojej myśli. Oby tak dalej!

12:30

Siedzimy już w busie. Kierunek – Toruń! Emocje coraz większe! Zmieniam nastawienie. Nie mogę się doczekać. Czuję, że będzie dobrze. Musi być! Nie ma innej opcji! Kolejne minuty podróży spędzamy na rozmowie. Bardzo głośnej rozmowie. Śmiejemy się. Jest dobrze. Dla nas dobrze. Dla pasażerów jadących z nami – trochę gorzej. Czy wytrzymają? Czy nas zaraz wyrzucą? Ciekawe o czym myślą dziewczyny? Czy ja zawsze muszę tak wszystko zgłębiać? – pytam siebie, ale nie uzyskuję odpowiedzi.

15:00

Jesteśmy na miejscu. W końcu! To szczególnie dobra wiadomość dla osób jadących tym samym busem. Chociaż z Torunia do Bydgoszczy będą mieli trochę spokoju. Zabieramy bagaże i zajmujemy miejsce obok stanowisk. Lada chwila ma pojawić się tu Limonka. Czekamy z niecierpliwością na kolejną uczestniczkę naszej przygody. Monia to jedyna osoba, którą każda z nas kojarzyła z bloga, więc mniej więcej wiedziałyśmy kogo się spodziewać. Dostaję sms-a. Bus Limonki ma lekkie opóźnienie. Czas szybko leci. Wytrzymamy. Telefon. Przyjechała. Emika rusza w Jej kierunku. Po chwili stoimy już we cztery. Zapoznajemy się. Obieramy kierunek – Hostel. Czas mija nam na rozmowie. Docieramy na miejsce. Jestem lekko przerażona widokiem naszego tymczasowego miejsca zamieszkania. Na szczęście w środku jest zdecydowanie lepiej. Meldujemy się. Zanosimy bagaże do pokoju. Parę minut odpoczynku i ruszamy w teren. Zaliczamy sklep. Rzucamy zakupy w pokoju i  kontynuujemy zwiedzanie Starego Miasta. Nie interesują nas zabytki. Cel jest jeden – znaleźć wszystkie miejsca związane z serialem! Go!

Nie mamy zbyt wiele czasu, bo za godzinę musimy odebrać z dworca ostatnią koleżankę – Anett. Jedyną, której zdjęcia nie miałam i kompletnie nie wiedziałam kogo się spodziewać. Nie przeszkadza nam to jednak w odnalezieniu ul. Łaziennej, na której znajduje się mieszkanie Alicji i Sylwii. Milion zdjęć. Zamieszanie. Ludzie dziwnie się na nas patrzą. Ale kto by się tym przejmował? Lecimy dalej.. Miejsce, gdzie Sylwia zabrała Alicję do wróżki. Wszystkie obiekty poznajemy od razu i odtwarzamy w głowie poszczególne sceny. Szaleństwo!

19:00

Znamy już ostatnią uczestniczkę naszego teamu. Odebrałyśmy Anett z dworca i ponownie ruszyłyśmy do Hostelu. Cała historia się powtarza. Po załatwieniu formalności związanych z zakwaterowaniem Anett – ponownie ruszamy na podbój miasta! Teraz już nic się przed nami nie ukryje. W ekspresowym tempie odnajdujemy następujące miejsca związane z naszymi ‘Lekarzami’: ponownie ul. Łazienna, ul. Flisacza (gdzie była nakręcona scena z Alicją, która niestety nie weszła do serialu), Hotel 1234, ul. Szczytna (wróżka), Bulwar,  most (po którym biegała Alicja). Szał! Karty pamięci w aparatach załadowane zdjęciami! Nie możemy się powstrzymać! Ludzie dziwnie patrzą, kiedy fotografujemy obiekty, które u nikogo nie wzbudzają zainteresowania. My się jednak nie przejmujemy! Gorąco dyskutujemy o scenach, które miały tam miejsce. Fajnie spotkać ludzi, którzy tak bardzo głęboko siedzą w tym serialu. Nie tylko ja oszalałam? Inni też są tak pozytywnie zakręcenie na jego punkcie? Super! – myślę sobie.

22:00

Wpadamy do Hostelu. Zabieramy cieplejsze rzeczy i obieramy kierunek – Copernicus! Podekscytowane całą sytuacją nawet nie odczuwamy, jaki kawał drogi pokonałyśmy. Docieramy na miejsce. Cisza. Zamarłyśmy. Jakie to dziwne zobaczyć ten budynek na żywo. Jest ciemno ledwo go widać, ale i tak robi ogromne wrażenie. Brama jest zamknięta. Rozmyślamy jak się włamać. Rezygnujemy. Nie chcemy, żeby nas zgarnęła ochrona. Mamy jutro ciekawsze rzeczy do roboty niż tłumaczenie się na komisariacie. xD

Nagrywamy filmik, robimy zdjęcia. Postanawiamy, że okupujemy obiekt do rana.

00:30

Rezygnujemy z nocowania przed bramą. Dziewczyny wrzucają na teren ‘szpitala’ kartkę  z moim numerem telefonu. Wkurzam się. Dlaczego akurat z tym numerem? No tak.. nie mają drugiego. Zabieram ją. Chwilę się droczymy. Uspokajam się. Zabieram papier na pamiątkę. Ostatnia sesja zdjęciowa na środku ulicy i oddalamy się od tego wspaniałego miejsca.

3:00

Siedzimy w pokoju. Wysyłam sms-a do Anett. Odpisuje, że nie śpi. Zapraszam Ją do nas. Po chwili wszystkie oglądamy album. Rozczulamy się nad zdjęciami, czytamy opinie fanów. Rozmawiamy do rana. Czas płynie szybko. Wszystko jest w porządku. Jestem zadowolona z pierwszego dnia i nocy! ;)