Ucieczka przed miłością. Część 1 - opowiadanie Justy.

Hej!

Ruszamy dziś z nowym opowiadaniem Justy - jj89. Skończę je publikować przed wyjazdem do Torunia, żeby Was nie trzymać w niepewności. Po powrocie zaś możecie spodziewać się czegoś mojego autorstwa. Tymczasem zapraszam na pierwszą część opowiadania Ucieczka przed miłością. Kolejny fragment jutro. :)

Ucieczka przed miłością - część 1

Myślała co teraz zrobić, nie może przecież wiecznie się tutaj chować.

-Córcia… Wiesz, że to niczego nie rozwiąże ?

-Tato. Daj spokój.

-Przecież Maks doskonale wie, że tutaj jesteś.

-Niby skąd ?

-Domyśli się prędzej czy później. Przecież on też chce ci pomóc.

-W czym ? W tym, żebym się odkochała ?

-To dlaczego tak postępujesz ?

-A co mam zrobić ? Tato… nie wiem, jakoś nie mogę…

Leon zostawił ją samą. Ona zmagała się ze sobą, nigdy nie było jej tak trudno jak teraz. Ale co miała zrobić, skoro nie potrafili się z Maksem porozumieć w podstawowych kwestiach ? Jak to świadczyło o ich szansie na wspólne życie ? Tyle pytań ją dręczyło. Może w ogóle do siebie nie pasowali ? Może to tylko iluzja ?

Koło 19.00 Leon usłyszał jak Alicja krząta się po łazience, kiedy z niej wychodziła natknęła się na niego.

-Tato, wychodzę.- powiedziała, patrząc gdzieś nieobecnym wzrokiem w podłogę.

-Ale dokąd ?

-Nie wiem, jest ciepło, a nie potrafię usiedzieć w miejscu.- ledwo dokończyła zdanie, czuła jak oczy zaczynają jej się szklić od zbierających się łez.

Wzięła tylko niewielką torebkę, nie potrzebowała wielu rzeczy. Chodziła bez celu ulicami Torunia. W końcu zatrzymała się niedaleko parku i znalazła jakąś w miarę odludną ławkę. Mimo tego, że był to wieczór, spacerowało tamtędy wielu ludzi, wśród nich zakochane pary. Ten widok bardzo przybił Alicję. Za każdym razem kiedy mijała ją szczęśliwa para ludzi, nie mogących oderwać od siebie oczu, ona zaraz widziała jego. Do tego stopnia, że wydawało jej się, że widzi go wszędzie, co krok. Ale to było tylko złudzenie. Próbowała zdusić w sobie tęsknotę za nim, jakoś wmówić sobie, że skoro tak często kłócą się o byle jaką rzecz, która nawet nie jest tego warta, to nie mogą być razem.

I co ? I to wszystko na nic. Kochała go i już i za nic nie potrafiła przestać. Choćby nie wiadomo co się działo.

Zaczęło się ściemniać, więc opuściła okolice parku i ulicami miasta, wolnym krokiem, zmierzała dalej przed siebie. Sama nie wiedziała co zaprowadziło ją pod szpital. Ale nie widziała jego samochodu, poczuła lekki zawód, bo mimo wszystko chciała go zobaczyć.

Chciała zawrócić, ale zauważyła ją Beata.

-Siostra ! Siostra, stój !- podbiegła do niej.

-Hej, wołam cię i wołam.

-Jejku… Przepraszam cię…

-Ala, znowu płakałaś ?- chwyciła Szymańską delikatnie za ramię i odwróciła ją w swoją stronę.

-Płakałaś. Przecież to od razu widać. I znowu z powodu Maksa. Ja tego nie rozumiem, zamiast się spotkać i wyjaśnić to, dlaczego macie takie problemy między sobą, to każde z was się tym gryzie.- Jasińska żywo gestykulowała przy swojej jakże trafnej analizie sytuacji, do tego stopnia, że niechcący w nos oberwała nadchodząca akurat Matysik.