Rocznica/ Podziękowanie/ Wiersz

Kochani!

Znów nawaliłam.. wiem i przepraszam.. miałam wstawić posta następnego dnia, a trwało to tyle czasu. Nie chcę się usprawiedliwiać, bo to w 100 % moja wina. Chciałabym prowadzić tego bloga tak, jak dawniej. Niestety chyba już nie potrafię.. Coś się zmieniło, w zasadzie wszystko się zmieniło. To, co było jakimś nierealnym wyobrażeniem stało się z dnia na dzień rzeczywistością. Zabrakło czasu, zabrakło pewności w pisaniu, zabrakło wiary w to, że ktoś to jeszcze będzie chciał czytać. Utrata anonimowości dodatkowo utrudniła sprawę. Powstało wiele nowych blogów, a ja gdzieś zamknęłam się ze swoimi pomysłami i nie potrafiłam z taką łatwością przelać tego, co mi siedzi w głowie na nowe opowiadania. Przestałam wierzyć w to, że mogę napisać coś fajnego, coś, co w jakiś sposób spełni Wasze oczekiwania. Nie będę ukrywała, że to także wina serialu, który według mnie zatracił tą magię, którą mnie urzekł na samym początku. W każdym razie główna para, a więc Alicja i Maks zawsze zostaną gdzieś w serduchu. Cała ta blogowa przygoda i to, że dzięki niej poznałam wspaniałych ludzi będzie stanowiła swego rodzaju sentyment.

W ostatnim czasie minął zarówno rok od założenia bloga, jak i stuknęło mi ponad 200 000 wyświetleń. Wszystko dzięki WAM! DZIĘKUJĘ wszystkim razem i każdemu z osobna! Za każde wejście, każdy komentarz, każdego maila, każde miłe słowo, za chęć dyskutowania o odcinkach, o bohaterach, za wiarę w to, że miłość Ali i Maksa dla nas nie przeminie. ;)

STATYSTYKI

Liczba wejść na bloga: 216 675

Liczba komentarzy: 2836

Czy wrócę do pisania? Nie wiem, nie potrafię w tej chwili odpowiedzieć na to pytanie. Nie chcę usuwać bloga.. zostawiam sobie i Wam otwarte drzwi.. zarówno do wspomnień, jak i do tego, że może prędzej czy później wrócę z czymś nowym. Mam nadzieję, że prędzej niż później. Chciałabym, a to już część sukcesu.

Pozdrawiam Was gorąco! ;)))

Teraz mała niespodzianka.. trochę niedopracowana i nieudana, ale prosto z serducha.
Enjoy! ;)

Bezsilność Jej siłą

 

Ja już nie mam komu wybaczać!

- krzyknęła z bezsilności.

Serce pękło na milion kawałków,

nie potrafiła stłumić w sobie miłości.

 

Grała cholerną twardzielkę,

radziła sobie sama,

chociaż od środka rozrywała ją,

ciągle niezagojona rana.

 

Każdy służył jej pomocą,

lecz ona tego nie chciała.

Godziła ciężką pracę chirurga

z najpiękniejszą rolą kobiety, jaką jest 'mama'.

 

Gdy los postawił ją przed wyborem,

nawet się nie zastanawiała.

Zrezygnowała z największego marzenia

i szybko do Kubusia pognała.

 

Musiała kochać za Maksa,

chociaż nie było to łatwe.

Robiła wszystko, co w jej mocy,

aby zastąpić małemu ojca i matkę.

 

Miała wiele wątpliwości,

zadawała sobie mnóstwo pytań.

Strasznie bała się przyszłości

i tego, o co ją kiedyś Kubuś zapyta.

 

Siedziała przy łóżeczku,

trzymając maleństwo za rączkę.

Opowiadała mu o życiu

i jego biologicznej matce - Oldze.

 

Zamiast oglądać książeczki,

pokazywała mu zdjęcia rodziców.

Zamiast spacerów po parku,

spędzali czas przy pomniku.

 

Powoli traciła siły,

przestała w nocy sypiać.

Wylała chyba wszystkie łzy,

bała się o cokolwiek Boga pytać.

 

Mijały kolejne miesiące,

ona się wewnętrznie sypała.

Mimo postawionych warunków,

na terapii nie bywała.

 

Walczyła o prawa do opieki,

resztkami swoich sił,

ciągle słysząc jedno zdanie:

zajmij się Kubą kochanie..

 

Zmieniła całe swoje życie,

dla synka kochanki męża.

Marzenie o karierze transplantologa,

musiała w sobie przezwyciężać.

 

Szybko zrozumiała, że było warto,

że doprowadziła do rezultatu oczekiwanego.

Kuba powiedział pierwsze słowo - tato,

widząc zdjęcie Maksa roześmianego.